Karin contacteerde me aan het begin van de hete, lange zomer van 2019. Ik was meteen fan van haar warme stem, haar ongelooflijke werk als begrafenisondernemer en de bijzondere verhalen. We spendeerden uren en uren samen…Karin bleek een meester-verteller. Voor haar doorstart wilde ze graag haar merkbelofte finetunen, die namen we samen onder handen. Ook haar verhaal mocht ik vertellen, en dat bleek een pareltje. Heel fijn om deze warmhartige dame te hebben bijgestaan in haar zoektocht naar een authentieke stem, naar meer Karin. Alle info omtrent haar werk vind je hier.

merkverhaal :

VAN VROEDVROUW TOT BEGRAFENISONDERNEMER

Het klinkt wellicht wonderlijk. Van het begin van het leven naar een onvermijdelijk vaarwel. Maar voor mij zijn ‘geboren worden’ en ‘sterven’ elkaars gelijken én tegengestelden. De dood is onlosmakelijk verbonden met het zijn en zelf heb ik dan ook een ontzettend groot respect voor zowel het leven als de dood.

Mijn hele leven was de aanzet tot wat ik nu doe. Ik groeide op in een gezin waar “zorgen voor” centraal stond. Na mijn diploma verpleegkunde ging ik voor vroedvrouw. Mijn opleiding tot vroedvrouw was één van de mooiste jaren van mijn leven en tijdens mijn drie jaar op het moederhuis van Sint-Vincentius in Antwerpen kwam ik erachter dat mijn geloof in de kracht van natuurlijke bevallingen mijn drijfveer was. Ik had een uitgesproken visie over hoe vrouwen ‘mochten’ bevallen en wat ik als vroedvrouw kon betekenen. Toen ik het gevoel kreeg dat ik me niet verder kon ontwikkelen, wilde ik mijn horizonten verruimen en ben ik tropische geneeskunde gaan bijstuderen. In de Tropen ben ik helaas nooit geraakt, ik belandde in de gouden kooi van de farma-industrie. Door mijn brede interesse was ik makkelijk inzetbaar. Het was belangrijk werk, ik verdiende goed, het beroep gaf me status en ik ontmoette veel interessante mensen. Ondertussen was ik getrouwd, kreeg ik twee schatten van dochters en presteerde ik werkweken van 60 uur en meer. En toen ging het licht uit. Niet bij mezelf maar bij manlief. Het was dé trigger om ook over mijn eigen leven te gaan nadenken. Toen hij na zijn burn-out terug aan de slag kon, werd mijn moeder ziek…kanker. Ik voelde de nood om te herbronnen en ik ging mijn tijd verdelen tussen mijn werk en de zorg voor mama. Mijn houdbaarheidsdatum in de farma-industrie liep ten einde en ik startte een opleiding tot butler. Een droom die uitkwam! Wat trok me daar nu zo in aan? De schoonheid, het dienende, the eye for detail, de strenge discipline maar vooral ook de kracht van een ceremonie of het ritueel zo je wil. Ik stapte uit mijn gouden kooi en ging ‘levensvieringen’ in de wereld zetten. Je kent het wel; geboortes, doopsels, huwelijken en uitvaarten. Maar ik voelde quasi meteen aan dat ik bij een afscheid de allergrootste meerwaarde kon bieden, ik leerde het meeste van mijn doden.  Zo ook van mijn moeder die na vier moedige jaren overleed. Haar afscheid van heel dicht te mogen meemaken, heel open en eerlijk, was het grootste cadeau dat ik ooit kreeg. Nog nooit was ik zo dicht bij de pure liefde gekomen. Het was de dood die mij leerde over het leven…de kracht van afscheid werd geboren. Wat ik toen zelf had ervaren nam ik vanaf dat moment mee in mijn werk, in mijn aanpak. De dood een plaats durven geven in het leven van elke dag want net de sterfelijkheid maakt het leven voor mij zo bijzonder. En dan eind 2018 overleed papa, een beetje onverwacht. Maar ook daar toonde de dood zich mild. De rust die hij uitstraalde na zijn dood was voor ons een geruststelling dat het hem goed ging. Papa lag thuis opgebaard, in zijn eigen omgeving. Familie en vrienden kwamen thuis van hem afscheid nemen, op die plek waar er ook voor hen veel herinneringen lagen. De verhalen die naar boven kwamen zullen voor altijd ons hart blijven verwarmen. In liefde terug verbinden, over de dood heen; daar wil ik ook anderen bij helpen.  Mensen ook het vertrouwen geven dat de dood ons zoveel kan leren.

Ik noem het van harte mijn roeping of mijn missie, dit is waar ik voor op de wereld ben gezet. Ik zorg graag voor mensen en noem mezelf dan ook wel eens een wegwijzer voor de levenden, voor de stervenden én voor de doden. 
Verbinden met mensen en aanvoelen wat ze in hun verdriet nodig hebben. Praktische beslommeringen uit handen nemen, met veel liefde voor emotie maar niet voor sentiment. Verbinden tussen leven en dood, over de dood heen.