Nooit gedacht dat ik een boek zou schrijven.

Ik schrijf al lang, daar niet van. Meer dan vijftien jaar voor magazines en de laatste jaren voornamelijk voor creatieve ondernemers. Maar dat was steevast non fictie.

Fictie, daar waagde ik me niet aan. Of beter, ik wist zeker dat ik het niet kon. Mijn fantasie was te beperkt. Ik had er de skills niet voor.

Tot ik, in de zoveelste lockdown, een cursus Creatief Schrijven tegenkwam. Ik schreef me in. Het eerste dat ik er leerde, was dat als je een boek wil schrijven, je vooral veel moet lezen. Check. Ik ben een veel-lezer. Ik liet alle informatie die dag gewoon op me afkomen maar bleef herhalen dat ik er niet was om een boek te leren schrijven.

Op dag 2 werd de ochtend afgetrapt met een opdracht. Een pittig exemplaar. “Ga naar buiten, bedenk op tien minuten een verhaallijn voor een boek en kom het daarna voor de klas pitchen als was ik de uitgever. Lap! Stress! Mijn hersenen schoten alle kanten uit. Daar stond ik, op een ijskoude maandagochtend in november , een idee voor een boek te bedenken. Er kwam niks. Ik keek rond, aanschouwde de voormalige postsite aan Berchem station en schoot in paniek. Ik zag kale bomen. Rokende studenten. Mensen achter ramen bewegen. Niks. Ik ging door de vakjes in mijn hoofd, op zoek naar inspiratie. Niks. Ik keek op mijn horloge. Negen minuten gepasseerd. Niks.

En plots zag ik hem. Niet echt. Hij werd in mijn hoofd geboren. Een zaadje geplant. Uit niks. Robert, een postbode. Een idee, een aanzet tot een verhaal. Ik rende terug de klas in en pitchte mijn idee. Marc, de lesgever, knikte bedachtzaam. Hij vond het interessant. Ik maakte een apart vakje voor Robert in mijn hoofd. Stopte hem erin.

Na de laatste lesdag vroeg Marc wat ik met Robert ging doen. Ik had geen idee. Zei dat ik hem in het vakje zou laten. Afwachten of ie er ooit uit zou willen komen.

Tegen eind januari ‘21 was er geen houden meer aan. Robert wekte me elke nacht. Hij moest eruit.

Zo begon mijn grote boekavontuur…